10 przeoczonych filmów noir, które każdy miłośnik kina powinien zobaczyć przynajmniej raz
- Kategoria: Film
Klimatyczne, przenoszące kryminały ze złotej ery kina
Sprzedawca ubezpieczeń zakochuje się w intrygującej gospodyni domowej, ubranej tylko w ręcznik. Prywatny detektyw dowiaduje się o posągu ptaka, tak bezcennym, że doprowadza ludzi do zabijania. detektyw udaje się do rezydencji starszego magnata branżowego i dowiaduje się, że biznesmena piękna, choć tajemnicza córka zaginęła i chce, żeby detektyw ją znalazł.
Tak zaczyna się wiele z najbardziej znanych filmów noir, od Podwójne odszkodowania do Sokół maltański do Wielki Sen. Przez prawie dwie dekady (od początku lat czterdziestych do późnych pięćdziesiątych) gatunek ten kwitł, produkując setki cynicznych, mrocznych, niemieckich ekspresjonistycznych dramatów kryminalnych. Niektóre z nich to znane klasyki. Ale oto dziesięć najlepszych filmów noir, o których być może nigdy nie słyszałeś.
„Z przeszłości” (1947)
Francuski reżyser Jacquesa Tourneura Arcydzieło z 1947 roku jest dziwnie zapomniane przez wszystkich oprócz zagorzałych koneserów noir. Historia toczy się niemal w całości retrospektywnie, opowiedziana przez lektora Roberta Mitchuma, dialogi cuchnące dymem papierosowym i błogosławieństwo/przekleństwo zasłużonej przejrzystości.
Z przeszłości zawiera wszystkie stereotypy noir: ponury lektor, femme fatale, zdrady, intrygi, morderstwa – wszystko popełnione za stosunkowo niewielką fortunę. Choć nie zawsze mówi się o tym jednym tchem Podwójne odszkodowania oraz Sokół maltański , Film Tourneura jest równie dobry i pozycja obowiązkowa dla fanów noir.
„Kobieta w oknie” (1944)
Pierwszy z dwóch Fritza Langa filmy z tej listy (uwaga spoiler), Kobieta w oknie ustaw szablon dla klasycznego tropu noir: niewinny człowiek wplątany w przestępstwo, z którym nie chce mieć nic wspólnego.
I naprawdę, żadna lista noir nie byłaby kompletna bez Edwarda G. Robinsona który zasłynął jako gangster, Podwójne odszkodowanie niewzruszony agent ubezpieczeniowy, a tutaj jako nieświadomy profesor.
„Pocałuj mnie śmiertelnie” (1955)
Bosa kobieta w płaszczu do kolan biegnie pustą autostradą. Ona dyszy. Ona się czegoś boi; nie wiemy co. Samochody mijają ją bez zatrzymywania się. Gdy kolejny zestaw reflektorów zbliża się do niej, rzuca się przed samochód. Zatrzymuje się z piskiem. Niedowierzający kierowca mówi jej, żeby wsiadła. Początkowe napisy końcowe.
Właśnie tak Roberta Aldricha Pocałuj mnie śmiertelnie zaczyna się. Stamtąd jest to całkowity napęd, gdy tajemnica odkrywa się w tej cynicznej alegorii epoki nuklearnej. W szczególności widzowie, którzy oglądają film po raz pierwszy, zauważą, że centralny MacGuffin – tajemnicza zapieczętowana obudowa – jest bezpośrednio inspirowany Quentina Tarantino teczka w Pulp Fiction . To jeszcze jeden powód Pocałuj mnie śmiertelnie jest jednym z najlepiej przeoczonych filmów noir.
„Mieć i nie mieć” (1944)
- Wiesz, jak gwizdać, prawda, Steve? Po prostu złóż usta i dmuchaj. Humphreya Bogarta oraz Lauren Bacal były równie synonimem noir jak żaluzje, gry karciane na zapleczu i krótkie deklaratywne zdania. A ich partnerstwo zaczęło się w Mieć i nie mieć .
Oprócz ich legendarnej chemii na ekranie, Mieć i nie mieć jest świetnym noirem. Ta lista jest wypełniona niesamowitymi zdjęciami, ale reżyserskimi Howarda Hawksa wnosi do swojego filmu wielowarstwowe podejście do oświetlenia, które może wznieść się ponad wszystkie pozostałe. Dla tych, którzy nie brali udziału w Hawks, Bogart i Bacall, to świetny początek.
„Wielki upał” (1953)
Fritz Tylko, pionier niemieckiego ekspresjonizmu, może być prawdziwym „Mistrem Noir”. Jego klasyk z 1931 roku M makabryczną, transgresywną tematykę a pełna cieni fotografia przygotowała grunt pod cały ruch gatunkowy. A reszta jego kariery zakończyła się na tym wczesnym etapie. Lang zaczął robić Kobieta w oknie, Scarlet Street, i jego drugi wpis na tej liście: Wielki upał .
Każdy film Langa zasługuje na obejrzenie. Dla naszych celów, Wielki upał dostarcza trzymającego w napięciu, brutalnego thrillera kryminalnego w 89-minutowym czasie trwania. Zasilany przez Glenna Forda Maniakalnie obsesyjny spektakl noir z 1953 roku jest niezbędnym elementem historii gatunku.
„Mroczne przejście” (1947)
Kiedy skazany morderca ( Humphreya Bogarta ) ucieka z więzienia, przechodzi operację rekonstrukcji twarzy, aby ukryć swoją tożsamość. Teraz pozostaje tylko udowodnić swoją niewinność.
Pierwsze 40 minut Ciemnego przejścia jest nakręcony w całości przez Bogarta POV, rewolucyjny, biorąc pod uwagę, że film został wydany w 1947 roku. Więc ci, którzy spodziewają się obejrzeć Bogarta oraz Lauren Bacall ekranowa magia będzie musiała poczekać do drugiego aktu. Chociaż wpatrywanie się w Lauren Bacall przez pół godziny nie jest taką złą pociechą.
„Nagie miasto” (1948)
Tyle filmów noir dzieje się w Los Angeles. Ale Nagie miasto podąża za nowojorskim detektywem prowadzącym śledztwo w sprawie morderstwa młodej modelki.
Zdjęcia kręcono głównie w plenerze na Manhattanie, reżyserze Julesa Dassina przedstawia miasto z rzeczowością rzadko spotykaną w noir. Budynki są szare i proste. Beton jest wszędzie, praktycznie wtapiając się w niebo, zatrzymując swoich bohaterów w murach zbrodni. To nie tylko świetny film detektywistyczny. Należy do każdej listy wspaniałych przedstawień Nowego Jorku.
„Winda na szubienicę” (1958)
Louisa Malle'a Francuski film noir z 1958 roku przyszedł na koniec ruchu (w tym samym roku co Dotyk zła ), ale jest równie kanoniczny. Film podąża za klasycznym tropem kryminalnym: mężczyzna, który morduje męża swojej kochanki.
Fabuła i zdjęcia Malle'a są przewidywalnie wspaniałe, ale równie słynna jest ścieżka dźwiękowa skomponowana przez legendę jazzu Milesa Davisa . Muzyka nawiedza film ze świadomą celowością, tak pewną siebie jak kat maszerujący skazanych na szubienicę.
„Fala zbrodni” (1953)
Kiedy zwolniony warunkowo zostaje uwikłany w plan rabunku, musi uniknąć złapania i odesłania z powrotem do więzienia. W zaledwie 73 minucie Fala przestępczości pali się szybko i gorąco jak papieros i tak samo gaśnie.
Gen Nelsona występuje w desperackim zwolnieniu warunkowym, ale fani filmu rozpoznają dwa inne nazwiska: Sterlinga Haydena i młody Charlesa Bronsona odpowiednio jako siwy detektyw z problemem wykałaczki i jeden z rabusiów bankowych. w swoim czasie, Fala przestępczości mógł to być obraz B, znajdujący się na drugiej szpuli w takim samym stopniu, jak strony magazynu o miazdze. Ale dzisiaj jest to ukryty klejnot noir, który jest tak charakterystyczny dla strasznych tematów ruchu, jak każdy film z tej listy.
szybki i wściekły wszystkie filmy w kolejności
„Ta broń do wynajęcia” (1942)
Od końca ruchu do jego początku: Ta broń do wynajęcia gwiazdy Alana Ladda, Roberta Prestona i legenda Złotego Wieku Jezioro Weroniki w historii kobiety uwięzionej między porucznikiem policji a wynajętym zabójcą.
Rok wcześniej włamał się Lake S. Prestona Sturgesa Podróże Ullivana. Tutaj jest równie hipnotyzująca. Chociaż może nie pojawiać się na wielu listach noir, Ta broń do wynajęcia to idealny zegarek dla każdego, kto szuka klasycznego thrillera kryminalnego.